آن صدای رمیده در خویش‌

ارمغان بهداروند
شاعر
محمود نائل از شاعران محجوب خوزستان است. آنقدر که اگر قرار باشد پای شعر چند دهه اخیر خوزستان را امضا بزنند حتماً یکی از این امضاها  او خواهد بود؛ با این همه او چندان که باید شناسا نیست و نسل امروز شعر خوزستان، از محبت و موهبت شعر محمود نائل برخوردار نیست. محمود، معلّم بوده است؛ شاید از همین معلّمی است که شعر او برساخته‌ای از عاطفه عمیق و کارکردی حکمیانه است. او شاعری است که درک و دریافت‌هایش را در خلال تصویرهای شاعرانه و شیوه‌ها و شگردهای شخصی شده به مخاطب ارجاع می‌دهد و عموماً انسان شعر نائل، انسان رمیده از معاصرتی است که جز تنهایی و ترس و افسردگی، میراثی نداشته است. انسان مهجور و مغموم شعر نائل، شبیه همه خوزستانی‌هایی است که جنگ را زیسته‌اند و مصیبت‌هایش را چشیده‌اند؛ شمایلی پریشان که در هیچ کدام از شعرهای او کتمان نشده است: با افسردگی‌هایم/ مرا دریاب/ با تلخی پلک‌هایی مات/ بر پلکان نیلوفر/ که ستاره ستمی ابدی‌ست/ بر اشتیاق پرنده.../ مرا با چشم‌هایم دریاب/ غریبانی که هر کلبه را/ شبی بیشتر نمی‌مانند/ با پریشانیم مرا دریاب/ انسان/ سیاره آبی دلتنگی‌ست/ بر مدار گندم و تیغ/ و شبنمی که بر برگ می‌نشیند/ حکیمی/ که در غفلت تو بلور می‌شود. «کرانه پیدا» تازه‌ترین دفتر شعر محمود نائل است که به همت نشر خوزان منتشر شده است؛ مجموعه‌ای که از پس «ماه خسته» و «نهیب سنگ» حتماً می‌تواند مخاطبان محمود را به جان و جهان تازه او پیوند بزند. در «کرانه پیدا» دقت به زندگی و روزمرگی‌های انسان و خلق فضاهای فکری تأمل‌پذیر در کنار وجوه استعاری زبان و رویکردهای تئوریک ادبیات اتفاق می‌افتد و سیر تحول شعر او حرکت ملایم به سمت شخصی‌تر شدن فضاهای غالب ذهنی و لحن‌ورزی‌های شبه‌گفتاری است. سادگی این شعرها به گونه‌ای است که هم به اقناع شاعر می‌انجامد و هم افسون‌وار، مخاطب را در حجمی از احساس و اندیشه غرق می‌کند. آن چه که از آن می‌توان به صداقت شاعر یاد کرد در شعر نائل به وضوح پیداست. شعر او هم چون رودخانه‌ای زلال اما عمیق است که لایه‌های معنایی هم چون سنگ‌های نشسته در بستر رودخانه نزدیک به نظر می‌آیند وُ دورند. نائل با تکیه بر ریتم طبیعی گفتار و اندوخته‌های خویش در تجربیات جریان شعر ناب، شعری بر جای گذاشته است که به بنیه ادبی شعر امروز خاصه شعر خوزستان افزوده است. با انتخاب شعری از این دفتر، «کرانه پیدا» را به علاقه‌مندان شعر پبشنهاد می‌کنم:
با تو تازیانه خورده‌ام/ بی‌تو تازیانه خورده‌ام/ از تو/ تازیانه خورده‌ام/ نان/ ای شقاوت بی‌پایان/ ای آن‌همه صمیمی/ به خواب‌ها/ و این‌همه گریزپای/ به بیداری/ ای همیشه آتشفشان آشوب‌های تنهایی/ غیابت/ نهایت رسوایی/ من/ بی‌قرارِ/ لحظه‌های وصل تو/ هرگز نبوده‌ام/ اما/ بگذار فریاد برآورم/ چه باک/ که بی‌تو این کلام نیز/ هرگز نبوده است.‌