روایت گمشده

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

اتحاد سست سوریه و مصر

 هنگام جدایی کوتاه مدت «سوریه» و «مصر»، با یاد آوردن سال‌های اتحاد دو کشور، از خود پرسیدم، چگونه می‌توان دو اصل اساسی «اتحاد» و «آزادی»، از اصول سه‌گانه بنیادین «حزب بعث» را از یکدیگر جدا کرد؟ آیا این بدان معنا نبود که جدایی [دو کشور] دیر یا زود اتفاق می‌افتاد، اگر «اتحاد» با «آزادی» مستحکم نمی‌شد؟! آزادی میهن و شهروندان آن، می‌بایست با هم باشد: «آزادی میهن» از وابستگی به بیگانه و «آزادی شهروندان» از تسلیم در برابر ظلم و ستم. این موضوع با دلایل قاطعانه ثابت شده است که عدم موفقیت‌ها و شکست‌ها و قراردادهای ذلت بار از هنگام [رویداد] نکبت [بار] اول [اشغال فلسطین] در سال ۱۹۴۸، اتفاق نمی‌افتاد، اگر آزادی میهن از آزادی شهروندان آن جدا و این ادعای غیر مستدل مطرح نمی‌شد که آزادی شهروندان؛ بدون کنترل تحرکات و سرکوب آنان تحقق نمی‌یابد. نگاهی که موجب شد «آزادی» یک مارک ثبت شده از سوی «امریکا» و «غرب» باقی ماند.
شاید هیچ کس در «سوریه» به لحاظ اصولی مجادله‌ای در زمینه ارزش «اتحاد عربی» و میزان نمادین بودن تاریخی و نیاز به آن حداقل از هنگام تأسیس «اسرائیل» و آواره‌سازی فلسطینیان، داشته باشد. اما آنچه ممکن است محل جدال باشد، شکاف‌ها و خطاهایی است که سست بودن بنیادهای سیاسی و اقتصادی «اتحاد سوریه و مصر» و جدایی ساده آن را نشان داد که این تنها تندیس برساخته تاریخ معاصر عربی را ویران کرد.