دبیری جشنواره باید تداوم داشته باشد

دومین نشست‌ «آسیب‌شناسی جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر» با تأکید بر تداوم حضور یک دبیر در جشنواره و تدوین یک برنامه مشخص برای آن و نیز بحث درباره سانسور، جایزه، بخش بین‌الملل، تماشاگر ایرانی و تولید، به کار خود پایان داد. در بخشی از این نشست که به ساختار اجرایی و هنری اختصاص داشت، بهروز غریب‌پور با تأکید بر لزوم بلندپرواز بودن دبیر جشنواره، تصریح کرد: من دبیر را کمتر از یک نویسنده یا کارگردان نمی‌دانم و در غیر این صورت، دبیر تبدیل به یک کارمند می‌شود. بلندپروازی یک کارگردان، یک نویسنده، یک بازیگر و یک هنرمند اگر در دبیر نباشد آن جشنواره فاقد امتیاز هنری است. همچنین حسین مسافرآستانه که دو دوره دبیری جشنواره تئاتر فجر را نیز در کارنامه دارد، بیان کرد: ما از ابتدا تاکنون جشنواره برگزار کرده‌ایم که جشنواره برگزار کرده باشیم و تئاترمان یک جریان بزرگ ملی و بین‌المللی داشته باشد. اگر موفقیت‌هایی هم در دوره‌هایی داشته‌ایم و در دوره‌هایی نه، بسته به ذوق شخصی دبیرانی بوده است که جشنواره را مدیریت کرده‌اند وگرنه هیچ وقت با برنامه‌ای هدفمند روبه‌رو نبوده‌ایم. او افزود: الآن زحمت اول تا آخر کارهای جشنواره با دبیر است. یعنی ما به دنبال آدمی قدرتمند و محبوب می‌گردیم، مسئولیت همه کارها را بر عهده‌اش می‌گذاریم و بعد هم بازخواستش می‌کنیم و او هم خسته می‌شود و می‌رود. بزرگ‌ترین آسیب تغییر مداوم دبیر جشنواره است و اینکه دبیر بعدی با سلیقه خودش از خانه اول شروع می‌کند و بعد هم عوض می‌شود. جشنواره ما به این شکل رشد نخواهد کرد. قطب‌الدین صادقی نیز در این نشست اظهار کرد: اشکال بخش بین‌الملل جشنواره فجر به خود جشنواره برمی‌گردد. ما باید کاری کنیم که از این کمیت‌گرایی و شلوغ‌بازی به طرف کیفیت برویم. جشنواره در بخش بین‌الملل باید جایی برای رو کردن آخرین دستاوردها و آخرین تکنیک‌ها باشد نه مرور آثار. یکی از مهم‌ترین عیب‌های ما در بخش بین‌الملل این است که کمیت را بر کیفیت ارجح می‌دانیم. به نظرم باید معیارهای‌مان را تغییر دهیم و بر کیفیت متمرکز شویم تا تأثیرگذار باشیم. این نویسنده و کارگردان تئاتر ادامه داد: نکته دیگر این است که جشنواره مدیر خوب می‌خواهد. مدیری که بخصوص مداومت داشته باشد. بپرسید و ببینید که در جشنواره آوینیون هیچ مدیری کمتر از ۱۰ سال در سِمَتِ خود نبوده است.  در ادامه آرش عباسی گفت: مسأله این است که در اروپا تکلیف تماشاگر تئاتر با خودش مشخص است و در ایران مشخص نیست. معتقدم هیأت انتخاب، سرطان هر جشنواره است. هر جشنواره باید یک دبیر داشته باشد که بتواند پای آنچه انتخاب می‌کند بایستد.