ادامــــه از صفحه اول
اکنون زمان باز کردن صفحات آینده است
هرگونه بیتوجهی به این دو اصل اساسی یعنی رعایت بهداشت فردی و نیز کاهش ارتباط اجتماعی و فیزیکی و حضور خیابانی، ضربه به خود، به دیگران و پزشکان است. دقیقاً مثل سربازی است که از پشت جبهه به سنگرهای خودی شلیک کند. وظیفه دولت و حکومت نیز در درجه اول سیاستگذاری درست و بهینه است و در درجه دوم تأمین امکانات و نیازهای فردی برای کادرهای بهداشت و درمان و مردم است. اتخاذ سیاست درست بسیار سخت است. امروز راهحلهای گوناگونی وجود دارد. الگوهای چین، ایتالیا، بریتانیا و امریکا هر کدام با یکدیگر تفاوت دارد. ولی نکته مهم این است که نمیتوان در باره یک الگو به توافقی عام رسید. هر الگو واجد عوارض مثبت و منفی خاص خود بوده و هزینههای فراوان دارد.
انتخاب الگوی مناسب متأثر از گستره شیوع ویروس، امکانات حکومت، فرهنگ مردم و ساختار اقتصادی و اجرایی نیز هست. بنابراین و مهمتر از هر چیز دولت باید سیاست روشنی را اعلام و ابلاغ کند، و جامعه را نسبت به آن توجیه نماید. با این حال ما در آستانه تعطیلات عید و سنت دید و بازدید و سفرهای نوروزی هستیم که میتواند به مثابه کشیدن ضامن نارنجک کرونا عمل کند. امسال را باید نادیده بگیریم، تا سال آینده عید باشکوهتری همراه با همه اعضای فامیل داشته باشیم. کاری نکنیم که سال بعد غصه بخوریم و بگوییم که ای کاش نوروز سال 1399 را در خانه مینشستیم و عازم سفر نمیشدیم!
سال آزمونهای سخت
واقعیت این است که همه رخدادهای سال 1398 که در ابتدا به آنها اشاره کردم، تلخ بوده و هنوز تلخیشان باقیاست؛ اما تلختر این است که جامعه احساس کند آن امیدهایی که شیرینیهای نسیه خواندم، هیچگاه به واقعیت تبدیل نشوند.
سال 1398 از این جهت، نقطه عطف و حساسی در تاریخ ایران خواهد شد. اگر حکمرانی درسهای 1398 درباره ضرورت اصلاح رویهها را درک کرده و عزمی برای اعمال اصلاحات منجر به بهبود کیفیت حکومت داشته باشد، مردمان آینده ایران از سال 1398 همچون بزنگاهی انباشته از تلخیها ولی منجر به شیرینی بهبود و اصلاح یاد خواهند کرد.
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه