بهار را اجابت کنیم

سید اسماعیل علوی
دبیر گروه پایداری
ایران زمین  تمدنی کهن و شگفت دارد که توالی ایام برای ما به ارث آورده. آنچه شگفت بودن آن را می‌نمایاند، علاوه بر جلوه های متنوع فرهنگی و دیرپا، بازداری از درغلتیدن این سرزمین و مردمانش به ورطه نابودی و یاری رساندن به آنان در بازپیمایی مسیر صعود ، پس ازهربار فرو رفتن در دوره های  سخت و ترسناک  است. درمقاطعی ازتاریخ، ایران و ایرانی با شرایط  نابودی کامل مواجه شده و حوادث ایام حتی قله های سرافراز علمی- فرهنگی اش را نیز به کام کشیده است. اما هرباربه پشتوانه غنای تمدنی خود که در درازنای تاریخ شکل گرفته، ازسقوط  رهیده و فرجامی نیکو یافته است، تا آنجا که مورخین را به حیرت وامی دارد. دلیل این تفوق از رهگذر تأمل برعظمت و برجستگی  تمدن دیرین ایران زمین آشکارمی شود. سرنیزه اقوام مهاجم گرچه سایه ویرانی را بر دیوارهای این مرز وبوم گستراند اما نتوانست آن را ازمیان بردارد، بلکه شکوه وعظمت تمدن ایرانی، آنان را واداشت تا ازسر تحیر، میان خرابه های سرزمین مقهور زانو زده وتحت تأثیر حکمت و فرهنگ ایرانی با تمدن مردمان این دیار باستانی همراه شوند و آزمندی های جنگی شان فرونشسته ، سلاح هایشان خوار و قساوت هایشان به نرمی گراید. تا آنجا که  بربرهای ستم پیشه و نیمه وحشی به انسان هایی با درک  مفهوم زیبایی تبدیل شدند. ایرانیان نیزبه مدد بنیان های زندگی ساز، شیوه ای را به کار گرفتند تا ازحیات چهره ای مبتنی براصول عقلی و آنچه  شخصیت انسانی اقتضا دارد ترسیم شود و براین اساس هنر، دانش، اخلاق  و اندیشه خاص خود را پی افکنده و سرآمد شدند. در نتیجه آن نیز فرهنگ وهنر ایرانی بر تارک روزگاران درخشیده و به دورترین نقاط جهان رسید. بطوری که امروزه سعدی ، حافظ، مولوی، ابن سینا، فارابی و بسیاری دیگر از اندیشمندان ایرانی برای جهانیان شناخته شده وبزرگ شمرده می شوند.
کتاب تمدن ایرانی دارای سرفصل های درخشانی است که از اشراق معنوی نشأت می گیرد و« نوروز» یکی از آنهاست. نوروز تجلی امید وامیدواری به غلبه  بر شدائد و مشکلات بوده و قادر است نبوغ و اراده انسان را درجهت ترمیم ناروایی ها به نمایش درآورد و از باز ماندن از قافله زندگی برحذر دارد. نوروز در حیات تاریخی ما خطی از عظمت فرهنگی و والایی را رقم زده و مردم را با نیروی امید از دوران های سخت عبور داده است. با وجود فرهنگ  نوروزهیچ پدیده زورمندی اعم از طبیعی و غیرطبیعی نتوانسته لباس یأس و نومیدی  برتن ایرانیان کند. زیرا فرمان  نوروز همواره مطاع بوده و اجازه نمی دهد سرنوشت ملتی به سیه بختی سپرده شود. هر بهار حیات تازه می شود و زمین بعثت دیگری را آغاز می کند واین  یعنی زوزه هیچ گرگی  همیشگی نیست. بهار انقلابی در طبیعت است و دوران سردی وسکون زمین را پشت سر می نهد. براین اساس از صبح نوروز انسان به روز دیگری قدم می‌گذارد که با رویش جوانه ها از دل خاک  همراه است.  نوروز الهام بخش انسان است تا همچون طبیعت همواره در تحول باشد وباقی ماندن در موقعیتی از موقعیت های حال یا گذشته را که نتیجه ای جز جمود وخمودی دربرندارد، جایز نداند. نوروز درآغاز بهار انسان را وامی دارد تا نگاهی دوباره به خویش بیفکند و بسیاری از بندهایی را که بردست وپایش بسته شده است ، بگسلد و راه و رسم زندگی را از معلم طبیعت بیاموزد. نوروز با نشاط وشکوفایی همراه است و با خردمندی نیز همساز، بهار نهاد ناآرام هستی را متجلی می کند و به انسان یاد آور می شود که برای زیستن متولد شده وبرای زیستنی درخور و شایسته بایستی پای در وسعت روزی نو ونوروز گذاشت.