سهم ما از کرونا؛ در نقد سهم خواهی از همه چیز

احمد مسجد جامعی
عضو شورای شهر تهران
پویش «سهم من در بحران کرونا»، اقدام خیرخـــــواهانه‌ای اســــــــت و نتایج ارزشمــــندی هم به‌دنبـــــال خواهد داشت؛ اگر «من»ها بـــــه «ما»ها بدل شوند.
اینکـــــه هر کس از سهم خود در بحران‌هایی مانند کرونا بگوید، هر چند به اشتیاق فردی برای پیشرفت کارها می‌انجامد، اما برایندش چندان مثبت نیست.
نیازمندی به «ما»هــــــای جمعی در چنین مواقعی پررنگ است. اگر هر فردی، خودش را ببیند، منجر به شکل‌‌گیری منازعات اجتماعی می‌شود. آن‌گاه که هر کس خودش را بر «دیگری» مقدم بدارد، تن‌ها و فردیت‌ها، خودشان را مرکز جهان خواهند دانست و این اتفاقاً بادی است که بر خاکستر بحران‌های اجتماعی خواهد وزید.  
هر گــــــــــــــاه فردیت‌مان در «ما» به‌عنوان شهروند برجسته باشد، دیگر نگران دامن زدن به چرخه انتقال ویروس نخواهیم بود و بیشتر نگران ذخیره‌سازی اقلام و مایحتاج و خرید سالانه در شرایط اضطرار هستیم و ممکن است با وجود ممنوعیت‌های جمعی، سفر هم بکنیم و دیگران را بیش از خودمان در معرض بیماری قرار دهیم. اگر فردیت سازمانی‌مان بیش از هویت‌های جمعی‌مان برایمان بیارزد، آن‌گاه بیشتر در پی نشان دادن نقش سازمان خودمان هستیم تا حل مسأله. بحران‌هایی از این دست، بزنگاه‌هایی است که همه می‌باید جامعه را و هویت‌های جمعی را بر خودشان و هویت‌های فردی‌شان مقدم بدارند.
حل این مسأله، به‌دست وزارت بهداشت، سپاه یا ارتش و وزارت کشور یا مدیریت شهری و هیچ یک از نهادها به تنهایی میسر نخواهد بود. در هفته گذشته، وقتی در شورا از نهادی که نیروهای خدماتی مدیریت شهری را مورد حمایت قرار داده بود تشکر کردم، هیچ یک از اعضا نمی‌دانستند که این اتفاق افتاده است و این کدام نهاد است. در حالی که این به فکرهم‌بودن‌های جمعی است که راه نجات ما از وضعیت بحرانی است.
ماهیت دولت و حاکمیت هم محصول اراده‌ها‌ی جمعی است. زمانی که دولت، اراده کلی برای پیشبرد منافع همین جمع‌ها داشته باشد، نباید فردیت‌ها و تشخص‌های سازمانی را قربانی منافع جمعی نماید. تقسیم‌کار، به‌معنای سهم‌خواهی نیست. یک اراده واحد در دولت و ملت همزمان و با لحاظ کردن منافع جمعی است که می‌تواند کمک کند که این بحران را پشت سر بگذاریم.
بنابراین، پیشنهاد من این است که در میان این صداهایی که بر سر هیاهوها و سهم‌‌خواهی‌ها از مواجهه با مسأله کرونا وجود دارد، نگذاریم نیروهایی که در لایه‌های نامریی این اتفاق مشغول خدمت رسانی‌اند، گم شوند و نادیده گرفته شوند. از کارمندان و کارکنانی که درگیر این مسأله برای خدمت‌رسانی‌اند تا کارگرانی که خود را در معرض آسیب قرار داده‌اند و برای خدمت‌رسانی در تلاش‌اند. این‌ها همه سهم خودشان را ایفا می‌کنند، بدون اینکه صدای‌شان در این میان، شنیده شود.
باید از همه زحمتکشان تشکر کرد و از همه شهروندان خواست که «ما»ی ایرانی‌شان را بر نگاه‌های فردی، ایدئولوژیک، صنفی و سازمانی مرجّح بدارند و نوروز را ایامی خجسته برای مهار کرونا برای ایرانیان آرزو کرد.  ریشه به جا باد، اگر برگ و بری می‌رود...