صورت‌هایی که با سیلی سرخ می‌شوند

هادی مرزبان
نمایشنامه‌نویس
و کارگردان تئاتر
این روزها، من هم مانند بسیاری دیگر، اخبار و مسائل را از راه دور دنبال می‌کنم و بدون شک، در کنار دغدغه وجود و شیوع این ویروس که جان صدها نفر از هموطنان ما را گرفته و هزاران نفر را هم مبتلا کرده، دغدغه مسائل صنفی کار خود را هم دارم. ارتباط من با محیط بیرون ازطریق فضای مجازی است و همانطور که گفتم بیش از چهل روز است در قرنطینه هستم. این مدت به نوعی زندان انفرادی را تجربه کردم و خودم را مشغول کارهای عقب افتاده کردم. کتاب‌هایی خواندم که خواندنشان ضروری بود و فرصت پیش نیامده بود و از طرفی دیگر از آنجا که کلاً آدم امیدواری هستم، به آینده فکر کردم و کارهایی که باید انجام بدهم. با این اوصاف یک نگرانی بزرگ برای بچه‌های تئاتر تمام این روزها با من بوده است. آنها این‌ روزها واقعاً شرایط سختی را سپری می‌کنند و با توجه به اینکه تمامی اجراها تعطیل است، طبیعتاً آنها علاوه بر در خانه ماندن، مسأله بیکاری را هم تجربه می‌کنند که برایشان به لحاظ مادی واقعاً سنگین است. گمان نشود که همه آنها که در حوزه تئاتر (در هر بخش آن) فعالیت می‌کنند از جمله  هنرمندان درگیر تئاترهای لوکس و لاکچری هستند؛ این قشر شاید به یک درصد هم نمی‌رسد و 99درصد دیگر، هنرمندانی هستند که هیچ درآمدی جز همین آب‌ باریکه تئاتر ندارند. قبل از شیوع ویروس کرونا هم تئاتر، با اینکه زحمت هنرمندانش از بسیاری هنرهای دیگر بیشتر است و حتی آن را با کار در معدن مقایسه می‌کنند اما کمتر کسی از خودش می پرسید که اکثر این هنرمندان  چطور امورات مادی خود را می‌گذرانند. شاید به این دلیل که هنرمندان تئاتر، عادت کرده‌اند که همیشه صورتشان را با سیلی سرخ نگه دارند و علو طبعی که دارند باعث شده کمتر از آنها گلایه بشنویم و اگر هم گله‌ای داشته‌اند فقط درباره کارشان بوده و برای ارتقا و پیشرفت آن. کمتر پیش آمده که هنرمندان تئاتر درباره حقوق شخصی و معیشتی و... گلایه‌ای کنند. اما ما از زنان و مردانی که در حوزه سیاست هستند  انتظار داریم به داد این قشر برسند. واقعاً این بچه‌ها چه به لحاظ مادی و چه به لحاظ معنوی باید چه کنند وقتی هم از عشق‌شان صحنه دور افتاده‌اند و هم مسائل مالی حاصل از عدم اجرای تئاترها گریبان‌شان را گرفته است. خود من اسفند ماه قرار بود اجرا داشته باشم که به همین دلیل لغو و به زمان نامعلومی موکول شد اما مسأله من نیستم چون من با شناختی که از مدیر محترم تالار وحدت دارم می‌دانم او آدم کاربلدی است و کار را بالاخره درست پیش خواهد برد. ناراحتی و دغدغه من درباره بچه‌های حوزه تئاتر است که مشکل بسیار بزرگی به مشکلات دیگرشان اضافه شده است. ما نمی‌توانیم بگوییم که مدیران فرهنگی و وکلایی که ما به آنها رأی داده‌ایم  باید چه کنند اما می‌توانیم از آنها و شخص وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی انتظار داشته باشیم که کاری کنند. همانطور که اشاره شد این قشر، واقعاً قشر مظلومی است که زندگی‌های آنچنانی و متمولی ندارند و همه چیزشان به همین کار بستگی دارد و کار دیگری بلد نیستند.‌