سرزمین برهنه، مردم گرسنه

سالانه دو میلیارد تن خاک ایران فرسایش می یابد. خبر هولناک این فرسایش هر ساله در روز جهانی بیابان زدایی (۲۷ خرداد) با عددی بیشتر تکرار می‌شود، بی‌آنکه مرهمی برای درمان آن پیدا شود، جز مالچ پاشی که خود دردی بر دردهایش می‌افزاید. گسترش بیابان‌ها در کشور که نتیجه بی‌توجهی به مؤلفه های توسعه پایدار است، نرخ برهنگی کشور را بالاتر می‌برد.هر چقدر یک سرزمین، برهنه‌تر باشد، میزان سیل‌خیزی آن افزایش می‌یابد، چشمه‌های تولید گرد و خاک بیشتر می‌شود. سرزمین که برهنه بماند، مردم بیشتری گرسنه می‌مانند.
فرسایش خاک در وهله اول سفره‌های شهروندان را خالی می‌کند. چون اگر زمین نباشد، کشاورز کشت نمی کند و اولین چیزی که به خطر می‌افتد؛ امنیت غذایی جامعه است. سرزمین برهنه، مردم گرسنه می‌زاید.
بر اساس اعلام سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری، نرخ بیابان‌زایی در کشور یک درصد است. یعنی سالانه یک درصد از خاک ایران تحت تأثیر بیابان‌زایی، توان تولید خود را از دست می‌دهد.
ایران در سال ۷۵ به کنوانسیون جهانی مقابله با بیابان زایی پیوست و یک برنامه اقدام ملی مقابله با بیابان زایی را تعریف کرد.بر اساس آن هیچ کدام از وزارتخانه‌ها و سازمان‌ها حق ندارند طرح‌هایی را اجرا کنند که منجر به تخریب سرزمین شود. مثلاً نباید سدی ساخته شود که موجب نابودی تالاب‌ها یا از بین رفتن جنگل‌ها در بالادست شود اما متأسفانه هم سد ساخته می‌شود هم جاده. هم تالاب از بین می‌رود هم جنگل. بنابراین باید آژیر قرمز را به صدا درآورد. بیابان، برای بلعیدن طبیعت ایران دهان باز کرده است.