«فوتشال» در زمین‌های گِلی

فوتشال از فوتبال و شالیزار نام می‌گیرد. ابتکار فعالان کشاورزی گیلان بود برای آشتی جوانان روی برگردانده از شالیزارها. شالیزارها از نگاه جوانان دیگر سود اقتصادی ندارد و هزینه‌هایی که برای کشت ، داشت و برداشت آن پرداخت  می‌شود به دسترنجشان نمی‌ارزد. البته پر بیراه هم نمی‌گویند. کشت برنج با چالش‌هایی چون مهاجرت جوانان به شهرها، طاقت فرسا بودن و مکانیزه نشدن برنجکاری دست به گریبان است. ابتکار فعالان برای آشتی دادن جوانان با شالیزارها به تولد شاخه‌ای جدید در ورزش فوتبال منجر شد. ابتدا به آن فوتچل می‌گفتند. بعد «چل» جای خود را به شال گرفته از «شالیزار» داد. چل هم در گیلکی معنای گِل و شُل یا باتلاق می‌دهد. در نهایت تشابه آوایی فوتشال با فوتبال باعث شد تا این ورزش نام «فوتشال» بگیرد.
شالیکاران برای نخستین بار در سال 97 در روستای «کینچاه» در آستانه اشرفیه پا به فوتشال شدند. فوتشال به‌دلیل بازی در زمین‌های باتلاقی نفسگیر است. این ورزش به شالیزارهای گیلان محدود نشد و به گلستان هم رسید. کشت برنج در استان های خارج از شمال ممنوع است اما حتی شالیکاران در استان ممنوعه‌ای مثل فارس - که بیشترین فرونشست ناشی از خالی شدن سفره آب‌های زیرزمینی را دارد - هم این مسابقه را در شالیزارهایشان اجرا می‌کنند. در پایان مسابقه هم زمین آماده کشت است هم هیجان سروتونین(هورمون شادی) بازیکنان و تماشاگران را بالا می‌برد تا یک روز شاد گِلی را تجربه کنند.