کتمان یک حقیقت

نامه سید محمد موسوی خوئینی‌ها به رهبر معظم انقلاب واکنش‌های مختلفی را در پی داشته است از جمله پاسخ حسین شریعتمداری مدیر مسئول روزنامه کیهان به وی در شماره روز گذشته این روزنامه. با این حال سخن این یادداشت نامه آقای موسوی خوئینی‌ها و پاسخ‌های آقای شریعتمداری به وی نیست. نکته آن است که مدیر مسئول کیهان در میانه دعوای خود با موسوی خوئینی‌ها، تلاش کرده ماهی مواضع ضد دولتی خود را نیز صید کند. اگر چه در این وسط مجبور به اعترافاتی شده که بر خلاف ادعاها و مواضع همیشگی خود است. شریعتمداری با اشاره به آن بخش نامه موسوی خوئینی‌ها که مدعی شده «باورهایی که پشتوانه استحکام و نیز مقبولیت و مشروعیت نظام اسلامی بود به گونه‌ای روزافزون آسیب دیده و همچنین بی‌اعتمادی نسبت به مدیریت کلان کشور بیشتر شده» تأکید کرده که این بی اعتقادی نسبت به نظام و انقلاب نیست و درباره انتقاد به مدیریت کلان کشور هم افزوده: «باز هم توضیح نمی‌دهند کدام مدیریت کلان مورد نظر ایشان است؟! کدامیک از مسئولان نظام صدها وعده به مردم داده‌اند که حتی به یکی از آنها نیز عمل نکرده‌اند؟!  شریعتمداری خطاب به خوئینی ها مدعی شده که دولت  تحت حمایت خوئینی ها یعنی دولت روحانی عامل اصلی این همه نابسامانی ها  و پلشتی هاست. در حقیقت شریعتمداری اینجا هم فرصت را مغتنم شمرده تا خر مراد را سوار شود و همه مشکلات و گرفتاری‌های کشور را متوجه دولت روحانی کند! و اصلاً هم به روی خود نیاورد که پلشتی‌هایی همچون پرونده طبری چه ارتباطی با دولت مورد حمایت آقای موسوی خوئینی‌ها دارد! پاسخ به این ادعاهای همیشگی، روز شنبه در همین ستون منتشر شد آنجا که از مدیر مسئول روزنامه کیهان خواسته شد شهامت داشته باشد وضعیت کشور در سال‌های 94 تا 96 را مرور کند شاید متوجه شود که عامل وضعیت فعلی نه مدیریت دولت که عوامل بیرونی مثل تحریم و سنگ اندازی‌های وی و همفکرانش بر سر اجرای برنامه‌های رئیس جمهوری بوده است. با این حال شریعتمداری در پاسخ به خوئینی‌ها عملاً به درست بودن جهت‌گیری و مدیریت دولت روحانی اعتراف کرده اگر چه تلاش کرده زیرکانه حساب دولت و نظام را از یکدیگر جدا کند. او ذیل سخن خوئینی‌ها مبنی بر «نامطلوب بودن وضع فعلی و ضرورت تغییر آن»نوشته: «این خواسته و آرزویی است که مقامات رسمی امریکا دقیقاً با همین تعبیر خواستار آن بوده‌اند. توضیح آنکه بعد از فاجعه برجام و فشارهای اقتصادی ناشی از آن، جمهوری اسلامی ایران تصمیم قاطع گرفت که مسیر حرکت خود را بدون توجه به تحریم‌ها تعریف کرده و دنبال کند که مبارزه با مفاسد اقتصادی، تشکیل مجلس انقلابی و اقداماتی نظیر فروش بنزین به ونزوئلا، برقراری روابط تجاری با برخی از همسایگان، تکیه بر ظرفیت‌ها و امکانات داخلی و... از جمله آنهاست. این حرکت نظام برای امریکا که اصرار بر فشار حد‌اکثری بر ایران داشت نه فقط نا‌خوشایند که به گفته خود آنان (از جمله وزیر خزانه‌داری امریکا ‎و...) نا‌امید‌کننده بود.»
شریعتمداری اگر چه تلاش دارد همه ناکامی‌ها و مشکلات را به پای دولت بنویسد و آنچه موفقیت می‌خواند را به‌نام نظام، اما هر تحلیلگر و دنبال‌کننده و آشنا به فضای سیاسی در ایران می‌داند آنچه مدیر مسئول کیهان به آن افتخار می‌کند، همچون صدور بنزین به ونزوئلا و برقراری ارتباط با کشورهای همسایه و ادامه مسیر بدون توجه به تحریم‌ها و تکیه بر ظرفیت‌های داخلی و موارد دیگری که می‌توان بر این لیست افزود همچون مدیریت قابل دفاع در مواجهه با کرونا در قیاس با بسیاری از دیگر کشورها، ذیل مدیریت و سیاست‌های دولت مستقر تعریف می‌شود البته با این توضیح که بر خلاف نگاه آقای شریعتمداری دولت بخشی منفک از نظام نیست. در حقیقت مدیر مسئول کیهان آنجا که می‌خواهد از نظام دفاع کند به دستاوردهایی استناد می‌کند که جزو عملکردهای دولت محسوب می‌شود. آقای شریعتمداری اگر عینک تیره‌اش را عوض می‌کرد حتماً موارد زیاد دیگری در دفاع از نظام می‌توانستند لیست کنند از جمله می‌توانست به پروژه‌های بزرگی که هر پنجشنبه از سوی رئیس جمهوری افتتاح می‌شود اشاره کند.