جنگ ظفار

در روابط دیپلماتیک ایران و عمان بخصوص در سال‌هایی که پادشاه عمان سلطان قابوس زنده بود؛ عمان در بسیاری از مواقع نقش «میانجی» را در چالش‌های بین‌المللی ایران بازی کرده است، اگر سر رشته روابط ایران و کشور عمان را دنبال کنید به نقطه اوجی به‌نام «جنگ یا شورش ظفار» می‌رسید که ایران به درخواست و در حمایت از سلطان قابوس نیروهایش را در خاک این کشور پیاده کرد و به کمک پادشاه عمان شتافت. بیست و نهم آذر 1352، با تقاضای سلطان قابوس، نیروهای ایران در منطقه «صلاله» عمان پیاده شدند تا به سرکوب چریک‌های جدایی‌طلب چپ‌گرای ظفار بپردازند. عملیات نظامی ارتش ایران در جنگ ظفار در تغییر وضعیت به سود پادشاهی عمان و سرکوب مخالفان نقش پررنگی داشت، نکته‌ای که باعث شد سلطان قابوس بقای تاج و تخت و حکومت خود را مدیون ایران بداند. مبارزات گروه‌های جدایی طلب در عمان از اوایل دهه 50 شروع شد و طولی نکشید که بخش‌هایی از این کشور به دست آنها افتاد؛ به‌دنبال این شرایط سلطان قابوس از کشورهای عربی درخواست کمک کرد ولی کشوری به یاری او نیامد تا اینکه به ایران درخواست داد؛ اتفاقی که به امضای مشترک یک پیمان بین دو کشور منجر شد. ایران اولین یگان نظامی خود را به‌صورت محدود در آذر ۱۳۵۱ به عمان فرستاد و یک سال بعد با درخواست کمک مجدد سلطان قابوس در ۲۹ آذر ۱۳۵۲ نیروهای واکنش سریع ارتش ایران در منطقه صلاله عمان حضور یافتند. حضور نظامی ایران در جنگ ظفار که سه سال طول کشید دائم از سوی شاه و ارتش ایران مخفی یا انکار می‌شد تا جایی که هیچ‌گاه تعداد نیروهای ارتش ایران که در جریان این درگیری‌ها جان باختند اعلام نشد. با پایان یافتن نبرد با جدایی طلبان حکومت ایران روز ۲۵ مهر ۵۴ اعلامیه پایان کار را صادر کرد. همچنین سلطان قابوس در آذر ۱۳۵۴ به‌طور رسمی اعلام کرد که جنگ ظفار پایان یافته است.