واکسیناسیون جهانی نیازمند یاری گروه هفت

گوردون براون؛ نخست وزیر سابق بریتانیا
‌مترجم: زهره صفاری
نشست ماه ژوئن گروه 7 در انگلیس فرصتی است تا رهبران سیاسی ثروتمندترین کشورهای جهان ائتلاف بزرگ برای ریشه کنی کرونا را رقم بزنند. این مهم که با توافقی بر سر برنامه اجرایی اقتصادی در مسیر مبارزه با کووید19 محقق می‌شود، از ایجاد توازن در دسترسی به واکسن‌ها آغاز خواهد شد.
دسترسی به ابزارهای شتاب دهنده در کووید19 (ACT-A) در واقع یک همکاری بی‌نظیر میان سازمان بهداشت جهانی و دیگر ارگان‌ها و کشورها برای ایجاد چارچوبی چندگانه در مسیر مشارکت در تشخیص، درمان و واکسیناسیون است و کوواکس(نهاد هماهنگ کننده تهیه واکسن) به‌عنوان ستون کلیدی این همکاری، تاکنون 40 میلیون دوز را به بیش از 100 کشور جهان ارسال کرده است. با وجود این دستاورد اما همچنان بی‌عدالتی در توزیع بیداد می‌کند. به‌طوری که 16 درصد جمعیت جهان شامل پردرآمدترین کشورها بیش از نیمی از واکسن‌ها را در اختیار دارند و کشورهای در حال توسعه فقیر تنها نیمی از سفارش تأیید شده‌شان را نیز دریافت نکرده‌اند.  در شرایطی که کشورهای گروه 7، ایمن‌سازی 70 درصدی را تا پایان سال 2021 وعده داده‌اند اما برخی کشورهای فقیر براساس الگوی تعیین شده زودتر از 2024 به واکسن نمی‌رسند. با این حال عقب نگه داشتن کشورهای فقیر در رقابت برای دریافت واکسن کووید19، فاجعه‌ای به مراتب بزرگتر از بحران ایدز و HIV در آفریقا در پی خواهد داشت. به‌عبارت دیگر می‌توان این سیاست را خودآسیبی نامید چراکه با گسترش ویروس کرونا و جهش آن در میان جوامع ایمن نشده، سلامت عمومی در همه نقاط جهان حتی کشورهای ثروتمند به مخاطره می‌افتد.  از طرف دیگر تأخیر در تسریع روند واکسیناسیون در کشورهای در حال توسعه می‌تواند زیانی 9.2 تریلیون دلاری به اقتصاد جهانی وارد آورد.
چالش کنونی، اطمینان از تأمین و دسترسی مناسب همه کشورها به واکسن است و فرصت یک اقدام جسورانه را ایجاد کرده است.  کشورهای گروه 7 باید هر چه زودتر برای حمایت از برنامه دسترسی به ابزارهای شتابدهنده در کووید19 پا پیش بگذارند و زیرساخت‌های لازم برای ساخت واکسن در کشورهای در حال توسعه را پدید آورند. این اقدام برنامه دفاعی جهانی مؤثر در برابر کووید19 و تهدیدات پاندمی‌های آتی خواهد بود. اما در این برنامه، حلقه مفقوده، سازوکار اقتصادی مؤثر است که این بخش می‌تواند نشست گروه 7 را دارای اهمیت بیشتری نشان دهد. رهبران سیاسی باید هزینه مالی برنامه جهانی برای دسترسی همه کشورها به واکسن تا پایان سال‌جاری را تأمین کنند. طوری که در پایان 2022 واکسیناسیون برای همه مهیا باشد. به این ترتیب مرکز پیشگیری و کنترل بیماری‌ها در آفریقا 60 درصد این برنامه را در منطقه در اختیار خواهد داشت. کشورهای گروه 7 بودجه سالانه 30 میلیارد دلاری را برای دو سال آینده تقبل کرده‌اند که این رقم بخوبی هدف تأمین زیرساخت‌های تولید واکسن در کشورها را تأمین می‌کند.
نکته دیگر اینکه عدالت در واکسیناسیون هزینه خود را برمی گرداند. براساس برآوردهای سازمان بین‌المللی پول این برنامه می‌تواند اقتصاد جهانی را یک تریلیون دلار جلو بیندازد.
دولت‌های عضو گروه 7 چندین مکانیزم اقتصادی آماده برای تحقق این هدف در اختیار دارند. آنها می‌توانند با پذیرش 15-10 میلیارد دلار به چرخه تأمین مالی ایمن‌سازی در برابر کووید19 متصل شوند. در حال حاضر با توجه به تخصیص بودجه جدید 650 میلیارد دلاری امریکا، فرصت مناسبی برای کاهش اختلافات مالی به‌وجود آمده است. گروه 7 باید بسته‌های حمایتی برای کشورهای کم درآمد تأمین کند و با این سؤال که چرا همچنان بیش از 40 کشور در بدهی غرق شده‌اند هزینه وام بلاعوض را به واکسن دائمی تخصیص دهند. البته اقتصاد، یک بعد این توازن است و بعد دیگر اداره آن است. بنابراین باید مطمئن شویم که همه دولت‌ها و جوامع مدنی صدایی مشترک برای این همکاری جهانی دارند.
منبع: Project Syndicate