روایت گمشده

فاروق الشرع / وزیر خارجه سابق سوریه
مترجم: حسین جابری انصاری

ورود به وزارت خارجه

چند روز بعد که برنامه «جنبش اصلاح‌طلبانه» به رهبری «اسد» اعلام شد، سوری‌ها از اینکه درگیری مسلحانه میان رفقای حزبی اتفاق نیفتاده، نفس راحتی کشیدند و به صورت تدریجی شروع به اعتماد به «حافظ اسد» کردند، اعتمادی که رهبری «حزب بعث» را از زمان [رویداد] نکبت [بار] ژوئن ۱۹۶۷، از آن محروم کرده بودند. «اسد» نیز تنها وقتی توانست این اعتماد را کسب کند که با جدیت و صداقت قابل لمس، برخی موفقیت‌های داخلی و خارجی به دست آورد که مهم‌ترین آنها عبارت بود از:
اولاً: اعطای «مشروعیت» قانون اساسی به نظام سوریه و ثبات سیاسی که در آن سال‌ها - یا مرحله اردوگاه سوسیالیستی و توافق بین‌المللی میان «اتحاد شوروی» و «ایالات متحده» و «جنبش عدم تعهد» در چارچوب دوقطبی جهانی– خواسته‌ای ملی و در عین حال مورد تأیید جامعه عربی و بین‌المللی بود. اما نظام [اسد] در محدود کردن فساد در کشور ناتوان ماند و رئیس جمهوری [اسد]، وقتی به این موضوع حساس و خطیر می‌پرداختیم ملاحظه‌ای که مطرح می‌کرد، این بود که رهبری سابق حزب - علیرغم حماقت برخی از اعضایش و چپگرایی بچگانه‌شان – پاکدست‌تر از رهبری بود که بعد از جنبش اصلاح‌طلبانه بر سر کار آمد.
ثانیاً: بازگرداندن شأن «سوریه» و اعراب، هنگامی که «سوریه» و «مصر» در سال ۱۹۷۳، تنها سه سال پس از «جنبش اصلاح‌طلبانه» [به رهبری «اسد»]، تصمیم به جنگ با «اسرائیل» گرفتند. با اینکه رئیس جمهور «اسد»، فقدان موازنه راهبردی با «اسرائیل» را درک می‌کرد و «انور سادات» [رئیس‌ جمهوری وقت مصر] نیز در عوض اعتماد به ملت بزرگ و ارتش «مصر» که توانست با موفقیت به سمت ساحل پیروزی عبور کند، اعتمادی بیش از اندازه به «امریکا» داشت.