مجموعه سؤالات بیهوده

بهاءالدین مرشدی
داستان‌نویس
این روزها دارم یک سریال می‌بینم که اسمش هست «1883» به کارگردانی تیلور شریدان. ژانرش هم هیجانی است و وسترن و اتفاقاتش هم مربوط است به وقایع پیش از سریال «یلواستون». حالا این اطلاعات را دادم که برسم به سریال وسترن این روزها. وسترن البته دوست دارم. اما چیزی که در این سریال تولید نتفلیکس توجهم را جلب کرده نه موضوع است و نه جذابیت‌ سریال است و نه هیچ چیز دیگر آن. فقط چند تا سؤال برایم پیش آمده که دلم می‌خواهد یکی به آن جواب بدهد. یک نقلی هست از عرفی شیرازی که در آخر عمر به او می‌گویند وصیت چه داری؟ او می‌گوید چند نکته در باب هستی هست که همیشه برایم سؤال بوده است. بعد هم می‌گوید: نمی‌دانم چرا مردم می‌گویند صدای بلبل زیباست؟ بعد جواب خودش را دارد این آقای عرفی. می‌گوید: هرچه فکر می‌کنم می‌بینم وقتی صدای بلبل را زیاد گوش کنید خیلی هم زشت است. سؤال بعدی‌اش این است که می‌گوید: نمی‌دانم چرا مردم می‌گویند صدای خر زشت است. درحالی که صدای خر خیلی هم زیباست. یا نمی‌دانم چرا می‌گویند پای طاووس زشت است؟ خیلی هم پای طاووس زیباست.
حالا سؤالات من هم درباره این فیلم و خیلی چیزهای دیگر مثل سؤال‌های عرفی شیرازی در پایان زندگی است. اولش اینکه چرا دارم این سریال را نگاه می‌کنم؟ البته پاسخم به این پرسش این است که بالاخره سریال‌ دیگری دم دستم نیست که ببینم. سؤال بعدی که از همه سؤال‌ها مهم‌تر است اینکه در این سریالی که وقایعش 18 سال بعد از 1883 می‌گذرد و در سال 1900 میلادی بسر می‌بریم چطور دندان‌های شخصیت‌ها این‌قدر سفید است؟ اصلاً دندان‌های شخصیت‌ها برق می‌زند از سفیدی. بعد می‌مانم که خب یعنی همه بازیگرهایی که دندان‌های‌شان را اینقدر سفید کرده‌اند اگر در سال 1900 زندگی می‌کردند هم اینقدر دندان‌های‌شان سفید بود؟ البته مسأله دندان همیشه برای من مهم بوده است. چون از بچگی در دندانپزشکی بسر برده‌ام و یک دندان سالم در دهان ندارم. طبیعی است که به آدم‌های سال 1900 غبطه بخورم که با آن‌همه عدم امکانات اینطوری دندان‌های‌شان برق می‌زند.
سؤال بعدی‌ام این است که در آن سال‌ها بوتاکس بوده که شخصیت‌ها بوتاکس کنند و جلوی دوربین بیایند؟ خب قطعاً نمی‌توانسته وجود داشته باشد اما این پرسش برای من باقی است که واقعاً چطور می‌شود آن‌همه خرج کرد و سریال ساخت ولی به این چیزها توجه نداشت. یا شاید بازیگر زن سریال گفته من اینطوری باید دیده شوم وگرنه بازی نمی‌کنم. مثل خیلی از بازیگرهای ایرانی که استایل جلوی دوربین‌شان برای‌شان مهم است و فکر می‌کنند هرچه مرتب‌تر ،دلفریب‌تر و دلبرباتر باشند باشخصیت‌تر هستند. اما خب بعید می‌دانم بازیگرهای این سریال به این چیزها فکر کرده باشند. اما واقعاً این سؤال برای من مهم است.
البته از این دست سؤال‌ها در زندگی‌ام زیاد است. مثلاً چطور آدم‌ها وقتی کنار هم نشسته‌اند بلند حرف می‌زنند؟ اصلاً این روزها این سؤالات برایم زیاد پیش آمده است. اما به سریال بپردازم. این سریال دیدنش بد نیست. شما را سرگرم می‌کند و امریکای وحشی آن سال‌ها را نشان می‌دهد که دارد سفری در تمدن پیش می‌گیرد. تمدنی که در کنار هم قرار گرفتن مردمان سرزمین‌های دیگر شکل می‌گیرد اما غرب وحشی در آن سال‌ها تصویری هولناک است.