باور کنید این فوتبال نیست
حامد جیرودی
خبرنگار
کمتر از یک هفته به دربی 98 باقی مانده است. دیدار پرسپولیس و استقلال که قرار است اختتامیهای جذاب برای سال 1400 باشد. از این جهت که در این سال، تماشاگران تنها دو بار در لیگ توانستند به سکوهای ورزشگاه آزادی راه پیدا کنند و حالا طبق وعدهای که داده شده، قرار است دوباره شاهد حضور آنها در استادیوم باشیم. این یعنی بازگشت شور و هیجان به مستطیل سبز. جایی که قرار است به جای صدای ضبط شده، شاهد تشویقهای زنده باشیم که باز هم میتواند گرمابخش اصلی دربی باشد. حالا سرخابیها مدعیان اصلی قهرمانی به شمار میروند. در یک سو، شاگردان فرهاد مجیدی که با قرار داشتن در صدر جدول، میخواهند جام بیست و یکم را بالای سر ببرند و در سوی دیگر، شاگردان یحیی گلمحمدی که میخواهند همانند 5 دوره گذشته، قهرمان لیگ برتر فوتبال ایران لقب بگیرند. اینکه استقلال و پرسپولیس در کورس اصلی قهرمانی به سر میبرند، اتفاقی است که در سالهای اخیر کمتر شاهد آن بودهایم. زمانی که آبیپوشان قهرمانی در ابتدای دهه 90 و یکی دو سال قبل و بعد از آن مدعی قهرمانی بودند و در لیگ دوازدهم جام را بالای سر بردند، پرسپولیس حرفی برای گفتن نداشت و وقتی هم که سرخپوشان پایتخت با مربیگری برانکو ایوانکوویچ و پس از آن، جامهای قهرمانی را یکی پس از دیگری کسب کردند، استقلال حال چندان مساعدی نداشت. حالا اما با اینکه پرسپولیس کاملاً مقتدرانه در این فصل ظاهر نشده ولی در رده دوم جدول است و این موضوع، رقابتش با استقلال را که با صدرنشینی خود را بیش از همیشه به جام نزدیک میبیند، بسیار داغ نگه داشته است. البته برخی کارشناسان هم این شرایط را بازگشت به فوتبال دوقطبی تعبیر کردهاند و برخی از دلایلی هم که در این خصوص میآورند، قابل تأمل است اما رقابت شدید استقلال و پرسپولیس و حال خوب آنها به لحاظ فنی، بسیاری را هم شادمان کرده است. با این حال، نکتهای که هواداران واقعی فوتبال را غمگین ساخته، بیانیههایی است که سرخابیها گاه و بیگاه علیه هم صادر میکنند. موضوعی که در روزهای منتهی به دربی به اوج خود رسیده و فضای مسموم و بسیار تلخی را ایجاد کرده است. شرایطی که در گذشته به درگیریهای شدید بازیکنان در زمین مسابقه و همچنین روی سکوها منجر میشد. سرخابیها کنار هم شام مشترک میخوردند ولی وقتی به زمین میرسیدند، به دشمنانی قدیمی تبدیل میشدند که کار را به کمیته انضباطی و محرومیت میرساند. حالا دوباره این بیانیهها و شبنامههاست که به یکی از سوژههای اصلی سرخابیها تبدیل شده اما به خدا این فوتبال نیست. این همه تنش و دلهره که باشگاهها قبل از بازی برابر هم به وجود میآورند، تعریفی نیست که در لیگهای مطرح جهان وجود داشته باشد. بله آنجا هم ژوزه مورینویی هست که گاهی با مصاحبهای جو را به هم میریزد اما در اکثر اوقات تنها یک توئیت کنایهآمیز یا طنز است که باشگاهها در پاسخ به هم منتشر میکنند. در دربی میلان، همه چیز در زمین است که سرنوشت را تعیین میکند و شاید زلاتانی هم باشد که با لوکاکو کلکل کند اما اینها همه جزئی از فوتبال است. آنجا یک روز ورزشگاه «سن سیرو» نام دارد و روز دیگر «جوزپه مه آتزا» و این یعنی کدام تیم میزبان است و میتواند از ظرفیت بیشتر ورزشگاه استفاده کند. اما اینجا سر 30 درصد تماشاگری که قرار است بیاید، دعوا میشود و در این شرایط میمانیم دعا کنیم تماشاگر بیاید یا باید حاشیههای احتمالی بعد از آن را ببینیم!
خبرنگار
کمتر از یک هفته به دربی 98 باقی مانده است. دیدار پرسپولیس و استقلال که قرار است اختتامیهای جذاب برای سال 1400 باشد. از این جهت که در این سال، تماشاگران تنها دو بار در لیگ توانستند به سکوهای ورزشگاه آزادی راه پیدا کنند و حالا طبق وعدهای که داده شده، قرار است دوباره شاهد حضور آنها در استادیوم باشیم. این یعنی بازگشت شور و هیجان به مستطیل سبز. جایی که قرار است به جای صدای ضبط شده، شاهد تشویقهای زنده باشیم که باز هم میتواند گرمابخش اصلی دربی باشد. حالا سرخابیها مدعیان اصلی قهرمانی به شمار میروند. در یک سو، شاگردان فرهاد مجیدی که با قرار داشتن در صدر جدول، میخواهند جام بیست و یکم را بالای سر ببرند و در سوی دیگر، شاگردان یحیی گلمحمدی که میخواهند همانند 5 دوره گذشته، قهرمان لیگ برتر فوتبال ایران لقب بگیرند. اینکه استقلال و پرسپولیس در کورس اصلی قهرمانی به سر میبرند، اتفاقی است که در سالهای اخیر کمتر شاهد آن بودهایم. زمانی که آبیپوشان قهرمانی در ابتدای دهه 90 و یکی دو سال قبل و بعد از آن مدعی قهرمانی بودند و در لیگ دوازدهم جام را بالای سر بردند، پرسپولیس حرفی برای گفتن نداشت و وقتی هم که سرخپوشان پایتخت با مربیگری برانکو ایوانکوویچ و پس از آن، جامهای قهرمانی را یکی پس از دیگری کسب کردند، استقلال حال چندان مساعدی نداشت. حالا اما با اینکه پرسپولیس کاملاً مقتدرانه در این فصل ظاهر نشده ولی در رده دوم جدول است و این موضوع، رقابتش با استقلال را که با صدرنشینی خود را بیش از همیشه به جام نزدیک میبیند، بسیار داغ نگه داشته است. البته برخی کارشناسان هم این شرایط را بازگشت به فوتبال دوقطبی تعبیر کردهاند و برخی از دلایلی هم که در این خصوص میآورند، قابل تأمل است اما رقابت شدید استقلال و پرسپولیس و حال خوب آنها به لحاظ فنی، بسیاری را هم شادمان کرده است. با این حال، نکتهای که هواداران واقعی فوتبال را غمگین ساخته، بیانیههایی است که سرخابیها گاه و بیگاه علیه هم صادر میکنند. موضوعی که در روزهای منتهی به دربی به اوج خود رسیده و فضای مسموم و بسیار تلخی را ایجاد کرده است. شرایطی که در گذشته به درگیریهای شدید بازیکنان در زمین مسابقه و همچنین روی سکوها منجر میشد. سرخابیها کنار هم شام مشترک میخوردند ولی وقتی به زمین میرسیدند، به دشمنانی قدیمی تبدیل میشدند که کار را به کمیته انضباطی و محرومیت میرساند. حالا دوباره این بیانیهها و شبنامههاست که به یکی از سوژههای اصلی سرخابیها تبدیل شده اما به خدا این فوتبال نیست. این همه تنش و دلهره که باشگاهها قبل از بازی برابر هم به وجود میآورند، تعریفی نیست که در لیگهای مطرح جهان وجود داشته باشد. بله آنجا هم ژوزه مورینویی هست که گاهی با مصاحبهای جو را به هم میریزد اما در اکثر اوقات تنها یک توئیت کنایهآمیز یا طنز است که باشگاهها در پاسخ به هم منتشر میکنند. در دربی میلان، همه چیز در زمین است که سرنوشت را تعیین میکند و شاید زلاتانی هم باشد که با لوکاکو کلکل کند اما اینها همه جزئی از فوتبال است. آنجا یک روز ورزشگاه «سن سیرو» نام دارد و روز دیگر «جوزپه مه آتزا» و این یعنی کدام تیم میزبان است و میتواند از ظرفیت بیشتر ورزشگاه استفاده کند. اما اینجا سر 30 درصد تماشاگری که قرار است بیاید، دعوا میشود و در این شرایط میمانیم دعا کنیم تماشاگر بیاید یا باید حاشیههای احتمالی بعد از آن را ببینیم!
ارسال دیدگاه
- ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
- دیدگاه ها ویرایش نمی شوند.
- از ایمیل شما فقط جهت تشخیص هویت استفاده خواهد شد.
- دیدگاه های تبلیغاتی ، اسپم و مغایر عرف تایید نمی شوند.
ویژه نامه