نمادهای تغییر در سال خونبار هالیوود

کوئن‌تین تاران تینو از حالا آماده اکران عمومی فیلم جدیدش می‌شود اما واکنش‌های او در جشنواره چندی پیش کن فرانسه در قبال منتقدانی که قصد داشتند قسمت‌هایی از فیلم وی و اجزای تشکیل دهنده آن را به نقد بکشند، نشانگر این است که او برای شنیدن هیچ نقطه نظر منفی ای در این خصوص مهیا نیست. بی‌حوصلگی و بحث با منتقدان فیلم‌هایش از عادات تاران‌تینو نیست اما این سینماگر 56 ساله امریکایی وقتی در مهم‌ترین جشنواره سینمای جهان با این سؤال بدیهی و قابل درک خبرنگاران روبه‌رو شد که چرا سهم مارگوت رابی ‌را در فیلم جدید و ساختار شکن‌اش (به‌نام «روزی روزگاری در هالیوود») این قدر اندک در نظر گرفته است، با بی‌صبری توأم با اهانت اظهار داشت: بهتر است نقدهایتان را برای خودتان نگه‌ دارید و هر آن‌چه می‌گویید، خلاف مقتضیات و نیازهای قصه است.
مارگوت رابی در فیلم مذکور نقش شارون تیت معروف و جوانمرگ را بازی می‌کند که در تابستان فاجعه‌وار سال 1969 هالیوود به دست چارلز مانسون و دنباله روهای این قاتل دیوانه قطعه‌قطعه و به‌طرز فجیعی کشته شد. «روزی روزگاری در هالیوود» ضمن به تصویر کشیدن بدخیم‌ترین سلاخی در تاریخ حیات شهر رؤیا‌سازی‌های کاذب، فضایی تلخ و واقعی از آن روزهای هنر فیلمسازی که به سبب ناآرامی‌های دهه 1960 با برخی آشفتگی‌های اساسی همراه بود را به‌دست می‌دهد و البته پایه و اساس خود را روی دو چهره مرکزی می‌گذارد که شاید تخیل صرف و شاید هم ریشه در واقعیت داشته باشند. یکی از این دو نیز ریک دالتون (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) است که یک هنرپیشه نزول‌کرده آثار تلویزیونی است و دیگری کلیف بوت (با بازی برادپیت) که همیشه به‌عنوان بدل وی در صحنه‌ها انجام وظیفه کرده است.
با قلم و دوربین تاران تینو، این دو مرد و کارهایشان و البته برخی نمادهای دیگر سال 1969، نشانه‌های وقوع تغییراتی اساسی در مکانیسم‌های کار در هالیوود تلقی شده‌اند. تاران تینو طی قریب به 30 سال فیلمسازی و در بطن آثاری مثل «پالپ فیکشن»، «جکی براون»، دوگانه «بیل را بکش» و همچنین وسترن‌های ریویزیونیستی «ژانگوی آزاد شده» و «هشت نفرت انگیز» همیشه نوعی رنسانس را جست‌وجو می‌کرده است و به‌قول مارگوت رابی پیام رسانی‌های این هنرمند باید با نگرش‌های ویژه و البته ارفاق‌هایی همراه شود. رابی که به نظر منتقدان با نداشتن هیچ دیالوگ اساسی و با کمترین سهم تصویری در دل فیلم جدید تاران تینو نتوانسته است یک ارجگذار شایسته بر شارون تیت و خاطره ویران شده او باشد، به لس‌آنجلس تایمز گفته است: هر آن‌چه از من در این فیلم می‌بینید، همه چیزهایی است که برای پاسداشت تیت به آن نیاز بوده است. او قربانی بزرگ و بیهوده روندی از جنایت پیشگی در یک سال سرشار از هرج و مرج شد که هیچ سهمی در ایجاد آن‌چه مانسون و اعضای باند مخوف وی آن را محکوم می‌کردند و شایسته حذف از کره خاکی می‌دانستند، نداشت. با مرگ هولناک تیت به واقع هالیوود تبدیل به محل سلاخی آرزوها شد.
*‌ منبع: Sight and sound