اشک‌مان را درآوردی آقای خوش خنده

حامد جیرودی / فوتبال، ورزشی نشاط‌ آور است؛ گل دارد. خنده به لب‌های دوستداران خود جاری می‌کند. اشکی از سر شوق بر چشم هوادارانش می‌نشاند و هر از گاه غمی بابت باخت و شکست هم دارد. اما حالا مدتی است که فوتبال ایران لبخندی بر لب ندارد. دیگر نه تلخی شکست است که آنقدر هوادار را ناراحت کند و نه فریاد شوقی از سر پیروزی که تماشاگر را به آسمان بفرستد. حالا تنها کرونا است و سکوهایی خالی که توی ذوق می‌زند. اما حالا مصیبت بزرگ تری بر سرمان آوار شده است. چرا که فوتبال ایران باز هم عزادار از دست دادن یکی از فرزندان خود شد. سیاه‌پوش علی انصاریان مدافع سابق تیم ملی، پرسپولیس و استقلال که دیروز در 43 سالگی و پس از حدود دو هفته مبارزه با ویروس کرونا به دیار باقی شتافت. آن هم یک هفته بعد از درگذشت دوست و هم‌تیمی سابقش مهرداد میناوند که او هم به همین صورت جان به جان آفرین تسلیم کرد؛ دو دوستی که همیشه می‌خندیدند و می‌خنداندند اما حالا مدتی است که آن خنده‌ها جای خود را به اشک و ماتم داده است. مهرداد که رفت، علی روی تخت بیمارستان سراغش را می‌گرفت و پزشکان مجبور بودند که به او بگویند دوستت خوب شده ولی حالا دیگر نیازی نیست که کسی سر علی را کلاه بگذارد، چرا که انصاریان هم آسمانی شد و حالا پیش مهرداد است تا هر دو کنار هم لبخند بزنند. اما این چه رسم رفتن بود آقای خوش خنده؟ آن هم در روز مادر. حالا چه کسی لبخند را به لب ننه علی بنشاند؟ چه کسی از فوتبال بگوید و از عشق به سینما، از بازیگری؛ از اجرا. فراموشت نمی‌کنیم. خداحافظ آقای بخیه. آقای شماره 8!


<ننه علی> در بیمارستان بستری شد
پس از درگذشت علی انصاریان، علی کریمی، پیشکسوت فوتبال کشورمان مسئولیت اطلاع‌رسانی این خبر را به مادر این مرحوم بر‌عهده گرفت. مادر انصاریان پس از مطلع شدن از مرگ فرزند خود دچار وخامت حال شد و بلافاصله وی را به اورژانس بیمارستان فرهیختگان منتقل کردند. پس از این اتفاق علی کریمی پشت نرده‌های بیمارستان آمد و ضمن تسلی دادن به مردم گفت:‌ «من فردی را از دست دادم که مانند برادرم بود اما از شما می‌خواهم برای اینکه فرد دیگری به این ویروس مبتلا نشود محل را ترک کنید.»