«دیار خیاطان» در راه تبدیل شدن به خوشه صنعتی

خشکسالی و از بین رفتن سفره‌های آب زیرزمینی به‌ خاطر نیروگاه شهید مفتح همدان فرصت‌های شغلی زیادی را از روستانشینان منطقه گرفت اما فرصت‌های تازه‌ای را هم ایجاد کرد که نمونه آن را می‌توان در «ویان» سراغ گرفت.
به‌گزارش فارس، این روستای ۴ هزار نفری از توابع کبودرآهنگ است که اکنون به «دیار خیاطان» شهرت دارد، اهالی آن یکپارچه از بام تا شام می‌دوزند و‌کوک‌ می زنند و دوخت‌های باکیفیت آنها در بزرگ‌ترین فروشگاه‌های پایتخت عرضه می‌شود؛ این روستا اکنون چشم انتظار نیم‌نگاه مسئولان است تا شاید ۳۰۰ کارگاه کوچک و بزرگ آن با تشکیل «خوشه صنعتی پوشاک ویان» به تولیدی‌های پوشاک بدل شوند.
«عبدالله صالحی» به شغل چوپانی مشغول بود و اولین فردی است که از ویان به تهران عزیمت می‌کند و خیاطی را به‌صورت حرفه‌ای آموزش می‌بیند و هنر دوخت و دوز را به روستای ویان هدیه می‌کند، از آن پس نسل به نسل فرزندان و نوه و نتیجه اهالی روستا دل به خیاطی بستند و با سر سوزن ذوق و همت بازوانشان حرفه‌ای شدند و در سرای ایرانیان حرفی برای گفتن دارند.
یک گام مانده تا «ویان» برند شود
خیاطان ویان که حدود ۲ هزار نفر از جمعیت روستا را تشکیل می‌دهند رؤیای ایجاد تولیدی کوچک و بزرگ مانتو و پالتو را در سر می‌پرورانند. آرزویی که شاید با ایجاد «خوشه صنعتی پوشاک ویان» رنگ حقیقت به خود بگیرد و دیار خیاطان را بیشتر از پیش شهره عام و خاص کند. حسن حیدری، خیاط ماهری که بیش از ۳۵ سال از عمر خود را در این حرفه گذرانده و جزو پیشکسوتان و حرفه‌ای‌های هنر خیاطی در ویان است، سال‌ها در تهران به‌صورت حرفه‌ای کار می‌کرد و نام‌آشنا بود تا اینکه تصمیم می‌گیرد دوباره به روستا بازگردد و تجربیاتش را در اختیار جوانان قرار دهد. حسن حیدری سخنانش را از شغل اهالی روستا آغاز می‌کند و می‌گوید: بیش از ۷۰ درصد اهالی در حدود ۳۰۰ کارگاه کوچک و بزرگ مشغول به دوخت و دوز هستند و با خیاطی امرارمعاش می‌کنند تا جایی که اجناس تولیدی‌ها و فروشگاه‌های بزرگ تهران در ویان دوخته و آماده می‌شود. او اضافه می‌کند: خیاطی در ویان ریشه در ۵۰، ۶۰ سال گذشته دارد در آن سال‌ها آقای عبدالله صالحی و آقای کرمیان این حرفه را در تهران آموزش دیدند و به روستا منتقل کردند به نحوی که تعداد زیادی از اهالی این هنر را آموختند و به نسل‌های بعدی انتقال دادند.
او معتقد است با ایجاد خوشه صنعتی، ویان به روستای برند در کشور تبدیل می‌شود و در حوزه تولید حرفی برای گفتن دارد، چراکه خیاطان این روستا بسیار توانمند و هنرمند هستند و از پس دوخت همه نوع لباس اعم از مانتو و پالتو تا کت و دامن و ظریف‌دوز و ضخیم‌دوز برمی‌آیند.
به‌گفته این خیاط باسابقه، ایجاد تولیدی پوشاک علاوه بر حمایت مسئولان همت اهالی را هم می‌طلبد؛ با تبدیل کارگاه‌های خیاطی روستا به تولیدی رزق و روزی بیشتر نصیب روستاییان می‌شود بنابراین دست‌دردست هم باید تلاش کرد تا ویان به یک روستای تولیدکننده بدل شود. حیدری در ادامه به ذکر خاطره‌ای می‌پردازد و می‌گوید: در میدان ونک تهران مشغول دوخت بودم که خانمی آمد و دنبال جنس ترکیه‌ای بود با اینکه اجناسی که ما تولید کرده بودیم به مراتب با کیفیت‌تر از برند مدنظر مشتری بود، به من برخورد، راستش برایم سنگین تمام شد، با خود فکر کردم کجای کار اشکال دارد که مشتری دنبال کار ترکیه‌ای است؟ بنابراین به مشتری گفتم خانم برشکار، چرخ‌کار و اتوکار این جنس همه ترک (اهل روستای ویان) هستند و خیلی بیشتر از اینها می‌توانند اجناس باکیفیت تولید کنند اما شما چرا دنبال جنس ترکیه‌ای می‌گردید؟ از آن روز به بعد این خانم مشتری پرو پا قرص ما شد.
او اضافه می‌کند: خیاطان ویان این توانایی را دارند که جنس برند تولید و به اقصی نقاط دنیا صادر کنند همان‌طور که سال‌هاست اجناس تولیدی این روستا در بهترین فروشگاه‌های تهران به فروش می‌رسد که جزو افتخارات ویان است.
چشم امید جوانان به تولید
احمد امین‌فر، کارشناس عمران است و بعد از پایان دوران تحصیل همچون دیگر اهالی ویان شغل خیاطی را برگزیده و در کنار پدر و اعضای خانواده‌اش کار می‌کند. او پای میز چرخ و اتو قد کشیده و خیاطی را از کودکی آموخته است.
این خیاط جوان می‌گوید: به‌دلیل خشکسالی و نبود آب کافی در این منطقه بسیاری از اهالی روستا از کشاورزی دست کشیدند و به شغل خیاطی روی آوردند و این حرفه در رگ و پی اهالی جریان دارد به طوری که اغلب فرزندان هم راه پدران خود را در پیش گرفتند و امروز اکثر اهالی مشغول این حرفه هستند. امین‌فر «لالجین» شهر جهان سفالی را الگوی مناسبی برای ویان می‌داند و می‌افزاید: روستای ویان همچون لالجین می‌تواند به یک مرکز تولیدی و اقتصادی مطرح در سطح کشور تبدیل شود تا جایی که گوی رقابت از تولیدکنندگان دنیا را برباید و در مسیر صادرات گام بردارد. او به مشکل بیمه به‌عنوان یکی از اساسی‌ترین چالش‌های خیاطان ویان اشاره می‌کند و می‌گوید: مشکلاتی همچون نبود اتحادیه خیاطان در ویان، نداشتن بیمه، نبود خوشه صنعتی از مشکلات متعدد ما به شمار می‌رود که با حمایت و توجه مسئولان این مشکلات رفع می‌شوند.