بررسی تمام ابعاد پرونده

در فاصله ۱۷ روز مانده به نخستین سالروز  واژگونی اتوبوس خبرنگاران محیط‌‌زیست، اولیای دم مهشاد کریمی و ریحانه یاسینی خواستار رسیدگی به همه ابعاد این حادثه برای صدور رأی هستند.  دوم تیرماه سال ۱۴۰۰ روزی سیاه برای جامعه رسانه‌ای کشور بود. در این روز اتوبوس خبرنگاران در بازگشت از نقده واژگون شد که به فوت مهشاد کریمی – خبرنگار ایسنا – و ریحانه یاسینی – سردبیر ایرنا 24 – و مصدومیت ۲۱ خبرنگار و عکاس دیگر انجامید.
پدر مرحوم مهشاد کریمی به ایسنا می‌گوید: بر اساس نظر کارشناسی دوم راننده مقصر صد درصدی شناخته شده است، اما به مسائل جانبی هیچ توجهی نکرده‌اند. به‌عنوان مثال آیا اتوبوس ایمن بوده است یا نه؟ چون به نظر می‌رسد حتی وضعیت ظاهری اتوبوس مانند وضعیت صندلی‌ها و کمربند بررسی نشده است، علاوه بر آن باید مشخص شود چه کسی دستور حرکت در جاده فرعی را داده است؟ براساس گفته‌های سایر خبرنگاران اتوبوس ایراد داشته و مسیر یک ساعته را دو ساعت و نیم طی کرده و به خواست یکی از مسئولان برگزاری این سفر از جاده فرعی رفته‌اند و او اظهار کرده بود که مسیر را می‌شناسد و میانبر است.
وی به ابهامات دیگر پرونده اشاره و اظهار می‌کند: کارخانه سیمان بر چه اساسی اتوبوس را در اختیار محیط‌‌زیست قرار داده‌ است؟ قاضی می‌تواند نامه‌های رد و بدل شده بین اداره کل محیط‌‌زیست آذربایجان غربی و کارخانه سیمان را برای بررسی درخواست و شهود را نیز احضار کند تا درباره اتفاقات رخ داده شهادت دهند و فقط به نظر کارشناسی اکتفا نکند. چطور می‌توان نظر کارشناسی اول را - که مبنی بر قصور ۵۰ درصدی مسئولان برگزاری سفر بود - رد کرد و نظر دوم کارشناسی مبنی بر قصور صدرصدی راننده را پذیرفت؟
کریمی انتظار دارد سازمان محیط‌زیست، ایسنا، ایرنا و دیگر رسانه‌ها پیگیر این پرونده باشند.
پدر مرحوم ریحانه یاسینی نیز در گفت‌و‌گو با ایسنا می‌گوید: درحدود یک سال گذشته، دو بار کارشناس نظر داده و ما رد کرده‌ایم، بنابراین اقدامات لازم انجام نشده است. با توجه به مشخص بودن ابعاد حادثه واژگونی اتوبوس نباید روند بررسی پرونده این قدر طول بکشد.
او اضافه می‌کند: علاوه بر مهشاد و ریحانه که فوت کردند، خبرنگاران زیادی در اتوبوس بودند که از نظر روحی، جسمی و مالی متضرر شدند و شاکی هستند و باید سریع‌تر به این پرونده رسیدگی می‌شد، اما در شرایطی که حدود یک سال از بررسی پرونده می‌گذرد، قرار است یک جلسه رسمی رسیدگی برگزار شود.
یاسینی در ادامه می‌گوید: با رئیس دادگستری ارومیه صحبت کردیم و قول دادند که سریع‌تر پیگیری کنند و ۲۱ خبرنگار دیگر به حق و حقوقشان برسند ولی تا آنجا که اطلاع داریم، تاکنون اتفاق خاصی نیفتاده است.
یاسینی به وضعیت اتوبوس براساس شهادت خبرنگاران اشاره و اظهار می‌کند: اتوبوس خراب بوده است به‌گونه‌ای که مسیر یک ساعته را طی دو و نیم تا سه ساعت طی کرد. مسئولان برگزارکننده سفر چون از برنامه عقب افتاده بودند بدون توجه به‌ شرایط ایمنی، راننده را اجبار به انتخاب جاده فرعی کردند که این باید در دادگاه مورد بررسی قرار گیرد. یاسینی اضافه می‌کند: این اتوبوس نقص فنی داشته است، نه دستگیره داشته و نه کمربند ایمنی. اگر کمربند ایمنی داشت، این اتفاق نمی‌افتاد. مشکل اساسی این است که سه نفر که مسئولیت برنامه را عهده‌دار بودند و این واقعه تلخ در زمان مسئولیت آنها رخ داده است، از اتهام خود در این پرونده تبرئه شده‌اند! سؤالات و نکات دیگری هم در این میان مطرح است که شاکیان پرونده منتظر پاسخ آن از سوی دادگاه هستند. چه شخصی یا اشخاصی درخواست تأمین و تخصیص اتوبوس از کارخانه سیمان ارومیه را کرده‌اند؟ علت این درخواست چه بوده است؟ چرا جاده روستایی درجه ۲ برای حرکت اتوبوس انتخاب شده در حالی‌ که اتوبوس نباید در چنین جاده‌ای تردد کند؟
چرا اتوبوس فاقد مجوز حمل مسافر از وزارت راه و ترابری یا شهرداری برای یک تور مطبوعاتی انتخاب شد؟
با توجه به اینکه بر اساس قانون، تردد در جاده‌ها بدون همراه داشتن دفترچه کار ممنوع است، چرا پلیس راه این اتوبوس را متوقف نکرده است؟
نظر به اینکه بر اساس قانون سن فرسودگی اتوبوس بین‌شهری ۱۵ سال و اتوبوس درون‌شهری ۱۰ سال است و پس از آن باید از رده خارج شوند، چرا از اتوبوسی برای جابه‌جایی خبرنگاران استفاده شد که از تولید آن ۲۵ سال گذشته بوده؟ (تولید سال ۱۳۸۵ بوده است.)
چرا افسر و مأمور پلیس‌راه بدون بررسی اتوبوس صرفاً به اظهارات راننده به گمان اینکه تصور می‌کرده اتوبوس به روال روزهای سابق حامل کارکنان کارخانه است، مجوز ادامه مسیر داده است؟