گذر از جاده موسیقی با نغمه های دل انگیز

رضا مهدوی
موسیقی پژوه و نوازنده سنتور
در همان ابتدای شنیدن قطعه اول تا آخر که می‌خواهی بفهمی در چه فضای شنیداری قرار است بهره‌مند شوی، متوجه می‌ شوی که مجموعه «سپردمت به جاده‌ها» توانسته در جایگاه فرمال با رعایت استفاده از تکنیک‌های موسیقی‌های مختلف از گونه‌های متنوع در کلیت موسیقی ایرانی و اروپایی همزمان از موسیقی آوازی و‌ سازی در وحدت رویه توانسته به نقطه اشتراکی برسد که شنونده را در حین اینکه دچار مفاهیم رُمنس(romance) وار می‌کند، به دیگر جهات روایتگری در فن موسیقا هم رهنمون‌سازی کند. عاشقانه خواندن سلیس و روان و داستان وار از تکنیک‌های استاد اکبر گلپایگانی بود که در دوره‌ای آوازخوانی را با نوع ابداعِ خود در توده مردم نهادینه کرد. حال سالار عقیلی به مدد کارگردانی و آهنگسازی مسعود پیروی و بهنام ابوالقاسم با صدای گرم و نرم خود به وسعتی دست یافته که شنونده را آگاه می‌سازد که این آلبوم تفاوت های محسوسی با دیگر خوانش‌های سالار دارد و همین‌طور موسیقی ای که برای آواز طراحی شده. اینکه آگاهانه یا غیر آگاهانه از صدای بلند استفاده نکرده و در جای دقیق صدا دهی حنجره خود با وجود دارا بودن صدای بالا همچون مرحوم استاد بنان (در ظاهر رفتاری و البته در این آلبوم صدایش بسیار نزدیک به بنان شده)، اما بسنده می‌کند به اصوات بم که مردم توجه ویژه‌ای به آن دارند و بیشتر لذت می‌برند حاکی از نکته برجسته‌ای که خلأ شنیداری آن سال‌هاست احساس می‌شود. متأسفانه چند سالی است برخی خوانندگان و آوازخوانان به صدای بلند فریاد گونه ترغیب شده‌اند و قدرت‌نمایی کرده و گوش‌ها را می‌آزارند تا جایی که فرهنگ شنیداری به سمت و سویی کشیده شده که مردم کمتر تمایلی به شنیدن موسیقی سنتی ِ دستگاهی دارند. نغمات به ترتیب: حسرت پرواز، سپردمت به جاده‌ها، آفتاب می‌شود (بهنام ابوالقاسم)، آغوش، اشک پروانه‌ها، رفتی ولی کجا؟ (بهنام ابوالقاسم)، بی‌تو ماندم و شیدا با اشعاری از فروغ فرخزاد، اکبر آزاد، احسان افشاری، علیرضا کلیایی، هوشنگ ابتهاج، اطهری کرمانی و اسماعیل امینی به زیبایی و هوشمندانه پشت سرهم در مایه‌های شور، دشتی، نوا و شوشتری، تنظیم شده که باعث گردیده شنونده نتواند به یک شیار (تراک) بسنده کند و اجبار داشته باشد همه مجموعه را در آرامش پشت سر هم بشنود و حظّ ببرد. اشعار به لحاظ مضمونی متفکرانه انتخاب و سفارش داده شده و در بیان منسجم در تفهیم تشکل یافته عمیق و تازه جلوه گری دارد برای گوش‌ها. بویژه قطعه آخر، شعر دکتر اسماعیل امینی که پربار از مفاهیم عرفانی- تغزّلی روزآمدشده است که عینیت پیدا کرده با نگاه و ساختار‌سازی آهنگساز که نخواسته محصور بماند در چهارچوب موسیقی‌هایی که صرفاً به طبقه خاص توجه دارند. در آلبوم «سپردمت به جاده‌ها» جدای از اینکه موسیقی قبل از انتخاب شعر یا بالعکس طراحی شده، نکته مهم در این است که توانسته فرهنگ‌ها و تکنیک‌های مختلف موسیقایی از جمله؛ دستگاهی، آوازی، سازی، ترکیبی و حتی مدرن را توأمان با هم تصنیف کند به گونه‌ای که این قطعات برای همگان قابل پذیرش باشد بدون اینکه ذره‌ای از فخامت و ارزش آن کاسته شود. مجموعه «سپردمت به جاده‌ها» فرازی تازه و پُر نشاط ساخته برای همگان در جاده موسیقی همه فهم ِ فنّی که نوازندگان معتبری در رسیدن ایده آل های موسیقی نویس آن مسعود پیروی که از نخبه‌های نسل نو است، همراهی کرده‌اند با کوالیته منحصر.
سپردمت به جاده ها
آهنگساز: مسعود پیروی
ناشر: صاحب اثر
 تولید 1401